Веројатно има многу начини да се уништи виното, и сигурно има повеќе од тоа да се направи добро вино. Најбрзиот начин е да истурите нешто во виното [или обратно]. Некои од методите на расипување на вина со ниска вредност се традиционални: далматинска стил беванда [истурање на дождовница во слабо чувано сино вино, а наводно старите Грци го сметале виното само како концентрат за разредување], потоа остро-унгарскиот шприц [истурање сода вода во ефтина трпезно бело ], и многу други.
Посебно место е окупирано од реката. Кога за прв пат ќе го вкусите, мислите дека затка излезе на виделина. Ако побарате од келнерот да донесе друго шише, впечатокот ќе биде уште полош. Можете да ги испуштите достапните шишиња од семе од репка – нема да се ослободите од мирисот. Всушност не постои Буџи, но има смола со лут, необичен мирис, од таканаречениот бор Алепо, кој расте низ целиот Средоземје, па дури и во Кармел-Гора. За смолата се вели дека дишело во антички затворачи на амфори за извоз. Така, виното мирисаше на смола и се верува дека истата смола имала одреден дезинфекциски ефект, што го продолжило виното за време на долгите патувања. Кога станува збор за буриња, веќе беше навика на потрошувачите виното да се соли. Сосема едноставно, тоа беше помалку барана од амфора вино. Винарите одговорија веднаш, почнувајќи да истураат малку смола во секое буре со вино. Исто така, постојат приказни за тарирани рендани буриња и буриња направени од борови дрвја, но ова е помалку веројатно.
За мене, сепак, тоа е обврска. Кога пред сто години бев нов во Грција и кога за прв пат седев пред едноставно кафуле до правливиот пат, гледав што ги јаделе другите гости, грозен, испотен и валкан како мене, и го наредив. Келнер ме праша што ќе пијам, реков вино. Тој праша кој, и јас повторно погледнав во соседните маси. На секоја маса имаше замаглено полу-литарско шише со жолто вино. Бев млад и не знаев ништо. Келнер разбра и рече: „краставица?“, Му измолчав „кукавица“ по него, не сум сигурен дали го повторив зборот правилно.
Тоа беше мојата грчка иницијатива. Може ли да дојдам во Грција во моментов и да не пијам пијалок? Може ли да дојдам од Грција без да го носам зборот? На крајот на краиштата, кој може да јаде пикили ( ποικιλία ) без оброк? Не се случува топло! Сепак, обичаите, вкусовите и модата се менуваат. Новите грчки вина се извонредни и подобри и не се скапи. Ресин сè уште е пијан главно во помалите градови, во пониската класа и во постарата генерација.
Сега, прочитав дека виното е специјалитет на реката [тоа е создадено овде и сè уште е традиционално направено], и дека најголеми производители во градот се Маркопуло [Марковац]. И од мојата база во Марусија беше направен жад на Атика со ленти 2 × 4 до Марковац, затоа што има нов атински аеродром „Слободен Веникелос“ [Грчки Пашиќ и многу повеќе]. Beе бидам во Маркопул за 15 минути. Да разбереме: Ретина е ефтино, најчестиот народно вино кое не се подобрува со зреење и стареење. Не барав ретка гроздобер, некоја посебна технологија, домашен подрум со мала серија нумерирани шишиња. Не, за мене беше само куршум да го купам носорогот во главниот град на реката Маркопулус.
Во центарот на градот Маркопул започнав да барам продавница за вино. Замислував дека има најмалку неколку продавници за вино на главниот плоштад во срцето на винскиот регион. Се покажа дека не беше случај и воопшто не беше лесно да се најде тој посакуван гол. Неколку пати ги посетував плоштадот и центарот на градот – никаде до продавниците за вино. И тогаш ја видов: не подрумот на пијалоци, туку тирокомијата, или српската, вирџијанка. За какво вино има во некоја земја (или регион) веднаш се суди од продавниците за сирење. Ако има специјализирани производители на изметници, кои се полни со клиенти, а внатрешноста е темна, мобилниот е дрвен, стар, а сирењата се зрели, разни, наредени со необични кора и капаци – вие сте на добро место за вино. Оние што разликуваат вина, разбираат и сирења.
Па, во продавницата за сирење дознавам за продавница за вино наречена Марковиќ [Маркопуло]. Одам таму, супер продавница, кога човекот вели дека ми е жал, но немаме доказ. Sorryал ми е – нема Како што морето исчезна, дали е ова потекло на реката, врие? Да, но знаете, порано произведуваше 95% од цело вино, а сега едвај 10%. Денес тие имаат нови, поквалитетни сорти … Но, дозволете ми да одам во винаријата Марковиќ, овде 200 метри од тука, десно, веднаш ќе видам, таму да погледнам …
Возам таму – навистина голема винарија, голема порта Маркопуло 1904 [кога беше основана]. Влезот во фабричкиот двор е широк отворен, во канцеларијата нема никој. Сè е отворено насекаде, но никаде не живеат души. Паркирам под една смоква, ја оставам Оjaа до автомобилот и почнувам да барам каде и како да го купам сирењето. Сјајното сонце се чинеше дека е глуво на пладне [и беше рано наутро], како оние сцени во американските филмови кога протагонистот влегува во град од кој претходно вонземјаните беа генетски модифицирани и ги отстрани сите жители. Продолжувам да гледам наназад за да не пропуштам зомби кога посетувам сали, работилници и канцеларии. Нема звуци. Одеднаш, Оjaа тивко ми се јави: „Сега еден млад човек влезе и влегол во таа врата“, вели тој и јас веднаш се сместив таму, плашејќи се дека ќе ми недостасува Маркопулус Петко.
Хемиска лабораторија и внатре хемичар. Тој ме одведе во трговски сервис, кој беше извонредно скриен и звучно изолиран. Им велам дека ќе купам парче торта, и тие гледаат преку моето рамо во дворот, за да видат каде се моите камиони. Велам дека можеби не сум зел многу … го сакам зборот, но сепак … Тие сè уште ме прашуваат нешто што не го разбирам, па велат дека ми покажуваат во магацинот на лице место. Избирам вид класични шишиња од половина литар. Прашуваат колку ќе земам. Велам 12 шишиња, и тие тивко ме спакуваа. Добив тие 6 литри за помалку од 10 евра, сто кофи шише.
Продолжив кон исток, странично до излезот од Јужниот Евијан канал. Решив да ја посетам Вравона, поточно античкиот Браурон ( Βραυρών ), најпознатиот храм на Артемис Медведска. Од далечина, во непривлечен пејзаж, се издвојува мал рид чија страна е солидна и карпеста, а научив дека на неа има праисториска Вракронска акропола.
Во Врарона има и камен наречен гроб на Ифигенија. Откако ја помаза статуата на Артемида од храмот во Таурида и залута со Орест кон Грција, Ифигенија слета токму таму во Браурон [по Еврипид и другари], воспостави нов храм на Артемида и остана до гробот на свештениците, како што беше во Таурда. Не е важно дека има 17 сосема различни верзии за нејзиното враќање во Грција.
Прекрасниот мал музеј ја има најголемата колекција на статуи за статуи на децата, со миленичиња. Се разбира, овие деца ги држат птиците многу нежно и правилно.