Бело стадо голем број, блеат овци, мислиш пчели рој.
Кавал една тажна, а убава е песната што ја свири тој,
тој сведок вечен, тој немир мој.
Ќе се симне в село од планината ширна,
ќе раскажува со часови за убавината мирна.
Им се восхитува старецот на деновите свои,
а јас пак немирен трпам, што јас не сум тој.
Каква е оваа неправда, можам да напишам песна, убав стих,
толку немирен, а тој толку тих.
Ќе понудам се што ќе посака тој овчар стар,
да го доживеам само еднаш тој само нему подарен дар.
Венеција, Италија, 30.06.2010, среда. 17:06.
