Една стара штипска калдрма,
и желба топла искрена,
друштво, иста маса и пастрмајлија,
ете тоа е мојата приказна.
Сега чиниш времето ќе одлета,
а се прашуваш што ни донесе,
спомен стар за тие денови,
по некоја солза и носталгија.
Да си дома, да си меѓу свои ти,
да имаш сила, да поместиш планини,
само тука имам своја сенка јас,
те имам тебе и твојот нежен глас.
Не знам каде денес свеќа ќе запалам,
во гради немир имам, тоа го чуствувам.
Полна куќа стара, гости и пријатели,
слава мои чекаат, а каде сме јас и ти.
Животот е чуден, брате каде одиме,
патот по кој чекориме, самите го одбравме.
Сега стисни заби, зошто верба имаме
песната е наша сила, немир да победиме.
Да си дома, да си меѓу свои ти,
да имаш сила, да поместиш планини,
само тука имам своја сенка јас,
те имам тебе и твојот нежен глас.
Неготино, 10.10.2011, сабота, 19:19.
